Zondagmorgen 4 augustus 2019, even voor negen uur staat een pastoor met wijwater een groep van honderden lopers te zegenen voor een goede reis en een veilige terugkomst. Zo gaat dat hier nog! 175 daarvan doen een trail marathon. Een ruime want de inschrijving gaf ong. 44 km aan. Tevens kan er ook een 19 km. worden gelopen (Saskia!) en is er een Nordic Walking wedstrijd.

Ik sta in een klein Oostenrijks dorpje welke groots heeft uitgepakt. Dranghekken, vlaggen, podium, kraampjes met loopspullen voor de verkoop, zelfs een spreker welke ronduit babbelt! Uitgerust met 2,5 liter water en de nodige etenswaren sta ik tussen voornamelijk Oostenrijkers en zo’n 1 meter achter de startstreep en luister naar het Onze Vader in het Oostenrijks. De meeste lopers hebben niets bij zich aan voorraad. Hoeft ook niet. Er zijn namelijk 9 zogenaamde Labestations onderweg met van alles en nog wat. Maar als trailrunner ben ik gewend selfsupporting te zijn en heb dan ook mijn racevestje om met de nodige proviand erin.

Na de pastoor worden de sponsors bedankt en gaan we aftellen voor de start. En daar gaan we. De eerste 2 kilometers lekker rennen over asfalt. Kunnen de benen opwarmen want een warming-up heb ik geen zin in. Dan worden we een weiland ingestuurd die eindigt in een groene muur van gras nagenoeg loodrecht omhoog. Moeten we daar naartoe? Ja dus. Het is een trail marathon dus gras zal ik die dag nog veel zien en voelen. En ook dat omhoog. Dat ga ik zeker voelen. De eerste klim en grofweg ook de enige is begonnen. We gaan naar de top van de Rossbachkogel op 1790 meter hoogte en daar doen we ong. 15 kilometer over. Dus één klim van 15 kilometer. Wat bezielde mij afgelopen januari toen ik mij opgaf voor dit avontuur?

Al snel valt de gehele groep in wandelmodus. Althans de lopers om mij heen welke ik nog in zicht heb. Ik word namelijk aan alle kanten ingehaald door zeer snel wandelende Oostenrijkers. Wat een tempo. Ik probeer te volgen, merk dat ik toch een vlot tempo heb, let op mijn ademhaling (wil mezelf niet opblazen) en zie een wat oudere heer in een geruit overhemd mij links inhalen met grote passen. Oostenrijkse klederdracht is kennelijk multifunctioneel!

Dat gaat lekker Wijnands! Ik houd mijzelf vol dat ik hier ben voor de ervaring en voor het genieten en niet voor een snelle tijd. Laat maar gaan. Haal ik straks wel in. Normaal is dat ook wel zo. Kom pas echt op gang na een half uurtje als de pezen echt warm zijn. Maar ergens bekruipt mij het gevoel dat ik die Oostenrijkse knarse knar met zijn geruite overhemd niet meer ga zien.

Klimmen, klimmen en omhoog. Kilometers achterelkaar. Sommige stukken zijn behoorlijk steil en gaan door bospaden bezaaid met grove stenen, andere stukken zijn minder steil en lonken naar een poging om in hardloop modus over te gaan. Dat probeer ik ook maar merk dat stevig door wandelen ook effectief is. De eerste 5 kilometer loop ik weg in ruim 40 minuten. Ha! Dat zijn nog eens andere tijden! Het parkoers is overweldigend. Door mooie bossen en weilanden gaan we hoger en hoger waarmee ook het uitzicht steeds fraaier en fraaier wordt.

Het weer is ons goed gezind. Begin van de week gaf de thermometer nog de 30 graden aan maar afgelopen vrijdagnacht en zaterdag had het flink geregend en gaf het gewitter waardoor de hitte was verdreven. Nu was het 17 graden en het zal vandaag niet warmer worden dan 21 graden met wat wolken. En op de top zal het iets koeler zijn. Heerlijk loopweer!

Na bijna 1,5 uur zit ik op 10 kilometer en op zo’n 1300 meter hoogte. De groep is behoorlijk uitgedund en merk dat de lopers om mij heen hetzelfde blijven. Dat geeft mij een goed gevoel. Mede lopers met dezelfde (wandel)snelheid. Daar waar het kan zet ik het wandelen om in hardlopen en let op mijn ademhaling. Voor mij is dat de graadmeter of het niet te zwaar is. De duurconditie heb ik wel. Daar maak ik mij geen zorgen over. Dit word immers mijn 5^e marathon dit jaar. Wat het zwaar maakt voor mij is deze hele lange klim. Ben speciaal in Rhenen gaan wonen zodat ik wat hoogtemeters kan pakken (nee, grapje). Heb wel de Koning van Spanje Trail Ultimate gelopen (90km. In 3 dagen met 2600 HM. en deze trail is niet in Spanje maar in Limburg). En ben 2x in de Belgische Ardennen geweest voor de hoogtemeters maar ook daar zijn de lengten van de klimmen niets in vergelijk wat ik nu met mijn voeten aan het weglopen ben.

Hoe hoger we komen, hoe fraaier het uitzicht. Een matig zonnetje laat zich zien. Omdat we na de bossen meer in open graslanden komen kun je omhoog kijken naar de sliert snellere lopers die het parkoers laten zien in het prachtige groene landschap. Verraad ook gelijk de gruwelijke stijging welke nog komen gaat!

Na 12 kilometer zitten we op 1500 meter hoogte. Voor de laatste 200 meters omhoog hebben we 5 kilometer te gaan. Dit betekent wat minder steil en dus meer hardlopen. Heerlijk voelt dat. Eindelijk wat langere stukken hardlopen. Ondanks de kilometers wandelen merk ik dat overschakelen naar hardlopen makkelijk gaat. Ik wordt aangesproken door een Oostenrijkse dame die in haar beste Oostenrijks mij verteld dat we wind in de rug hebben. Ik probeer haar een antwoord te geven in mijn beste Oostenrijks. Geen match. Dan maar in het Engels!

Op kilometer 14 is er een Staffelwechsel. Je kunt deze marathon ook met z’n drieën doen. Een soort Trecho Teamrun maar dan in het kwadraat! Bij het wisselpunt is er ook een elektronische tijd waarneming. Tevens wordt het ook met de hand bijgehouden. Dat was mij al opgevallen bij de eerste Labestations. Je nummer wordt voorgelezen door de een, en een ander krabbelt snel wat op papier wat denk ik je tijd is. Valsspelen is er niet bij! Misschien zo streng omdat het een internationale marathon is waarmee een UTMB punt te verdienen is?

Na bijna 18 kilometer bereik ik het hoogste punt. Hier heb ik ruim 2,5 uur over gedaan. Flink sneller want ik had vooraf 3 uur gerekend voor dit deel. Voel me goed ondanks de loodzware klim en ben klaar om nu met meer tempo lekker te gaan rennen. We gaan eerst een stuk van ongeveer 2 kilometer over een bergkam door graslanden met toeschouwers van koeien en paarden. En dat uitzicht! Werkelijk waar fantastisch! Je ziet de bergen om je heen en kijkt de dalen in. Je gaat er harder van lopen door de gelukshormonen welke gieren door je lijf en ook weer langzamer omdat je foto’s moet maken. Je komt hier nooit meer!

En dan, een bocht naar rechts, het bos in. De prachtige groene deken welke heerlijk onder je voeten zacht aanvoelen veranderen in een donker bospad bezaait met stenen van het formaat baksteen en een afdaling met een hoek van bijna 90 graden! Althans zo zag het eruit. O nee! Hier naar beneden? En daar ga ik. Stap voor stap zoekend naar grip waarbij je met iedere stap het gevoel hebt een meter lager uit te komen. Ik hoor achter me stemmen. 3 Oostenrijkse bosnimfen springen als berggeiten van steen naar steen en dalen in een tempo!!! Ik maak ruimte voor ze zodat ze mij kunnen passeren, danken mij en weg zijn ze. Heb ze nooit meer gezien.

Gelukkig duurt dit steile deel niet zo lang en kom in een meer toegankelijk ogend bospad uit. Ik zet het weer op een lopen en merk dat ik niemand voor me heb en ook niemand achter me. Zit ik wel goed? Heb de route in mijn horloge staan en zoek heb op. Jazeker. On track! Doorlopen dus. De route is op zich prima aangegeven maar soms moet je opletten als je het bos in en uitgaat. Opeens doemt daar weer een klim op. Weer een forse steile. Houd het dan nooit op? Gelukkig is deze niet zo lang. De langste heb ik immers gehad maar er zijn nog wel wat korte klimmetjes te doen.

Na deze klim zit het zwaarste deel er echt op. Zit nu op kilometer 22 en er volgen nu vele kilometers waarbij er voornamelijk een geleidelijk daling in het parkoers zit. Dit loopt heerlijk. De route gaat door de bossen rondom Kainach en soms een enkel klein dorpje (3 huizen en een kerk) waarbij er zowaar toeschouwers zijn! Hier en daar een stukje asfalt maar het grootste deel door bospaden en door weilanden. Langs vele bomen, struiken, brandnetels, braamstruiken, paarden en koeien. Veel koeien. En ja, met die koeienbellen! Soms een klein klimmetje tussendoor (kuitenbijters) welke je uit je loopritme haalt en soms een venijnig stukje steil afdalen.

De kilometers gaan nu hard onder me door en de tijd vliegt. Dit loopt zo lekker! Vele Labestations sla ik over, heb immers zelf water bij me. Zie wel dat er van alles ligt en klaar staat. Naast water ook bekertjes met vocht in andere kleuren. Die van cola herken ik maar blauw, roze achtig en geel heb ik niet geproefd. Alleen de cola neem ik bij kilometer 32. Gun mijzelf even een korte pauze en merk dat ik toch wel wat vermoeid raak. Ben inmiddels 4 uur en 20 minuten bezig en ben afgedaald naar 920 meter hoogte. Nog ruim 10 houd ik mijzelf voor. Al zo vaak ruim 10 gelopen! Makkie dus. Duw een gelletje naar binnen en zet mijn lijf weer in hardloop modus.

Ik zie nu een dame voor me met vlechtjes. Met grote stappen (naar mijn idee veel te groot waardoor ze een te laag pasfrequentie heeft) loopt ze voor me. Ongeveer een 100 meter. Het valt me op dat ze bij de steilere stukken dalen veel sneller is dan ik met haar grote passen. Type berggeit dus. Maar als er een klimmetje is kan ik haar bijhouden en op de redelijk vlakke stukken loop ik sneller. Het lukt mij echter niet om haar in te halen. Dit komt omdat het tussen kilometer 35 en 40 behoorlijk hard naar beneden gaat waardoor ze steeds afstand kan nemen.

Kainach komt in beeld. Ik zie de kerktoren en denk dat het nog een kilometer of 2 zal zijn. De laatste kilometers heb ik goed de vaart erin mede door het dalen. Merk wel dat mijn knieën en onderrug behoorlijk beginnen te protesteren. Het laatste stukje dalen en zie de grote weg die we over moeten. Saskia staat op het eind van de weg! De schat, ze haalt me binnen! Draai naar rechts de grote weg op om over te steken maar daar staat iemand van de organisatie die roept “nach rechts”. Loop al midden op de weg en denk naar rechts? Maar Kainach is links! “Nach rechts” nu wat harder. “Hier rechts” roep ik. “Ja!” Chips. Nu weet ik het. Er moet nog een lusje worden afgewerkt. Met hierin nog een flink klimmetje. Gelezen op de website waar de route mooi uitgeschreven stond. Dat valt tegen, maar goed een extra kilometertje… geen probleem!

Nadat ook deze lus is gelopen steek ik dan toch de weg over bij een brandweerauto waarbij een brandweerman het verkeer tegenhoud. Alles tot in de puntjes georganiseerd. Loop richting de kerk en zie een groepje kinderen rechts van mij en allemaal vlaggen uitgelegd in een weiland achter de kinderen. “Niederlande, Niederlande” beginnen ze te roepen. Kennelijk zijn deze Oostenrijkse rakkertjes goed geïnformeerd! Er wordt snel een Nederlandse vlag opgezocht en de kinderen komen op me af. De vlag wordt in m’n handen gedrukt en enkele kinderen lopen de laatste 100 meter met mij mee. Allemaal een vlag in de hand en ik de Nederlandse! Ik hoor mijn naam door de speaker! Rens Wijnands (op z’n Duits maar dat is lastig hier te vertalen) aus die Niederlande! Applaus van het aanwezige publiek!

Dit heb ik nog nooit gedaan, met de Nederlandse vlag over de finish lopen en binnengehaald worden onder luid applaus van Oostenrijkers achter dranghekken. Fantastisch toch! Wat een belevenis! Ik krijg een medaille om (een fraaie, geen standaard rond metaal ding met gravures maar een in de vorm van 3 bergen aan elkaar) en druk mijn horloge uit. 5 uur en 49 minuten en ruim 45 kilometer. Moe maar blij en voldaan omarm ik Saskia. Vraag om een biertje bij de finish Labestation en stort neer op een bankje om te gaan genieten van het biertje en deze zeer fraaie afgelopen 6 uur.

Rens Wijnands